|
|
|
|
|
MEDITATIE
MEDITATIE
Levenslang wachten op U
|
Om antwoord
Ik zal mijn mond niet houden tegen u
- waarom zou ik ?
Onrustig droef opstandig schamper
is mijn hart in mij.
Wie zijt gij dat ik u belangrijk vind
dat ik aan u denk iedere dag
dat ik mij toets aan u ?
Draai toch eindelijk je ogen
van hem af, zeggen ze tegen mij
- maar dan heb ik geen antwoord
|
Tegen bijna beter weten in
stel ik mijn hoop op u.
Mijn lot is levenslang
wachten op u.
Leven met een dode, zelfbedachte
onzichtbare geliefde -
waarom zou ik
u niet opgeven ?
Maar ik kan niet anders
dan roepen: heb mij lief
|
H. Oosterhuis
Verzameld Liedboek 196
Nooit heb ik niets met u.
Hoe lang ken ik dit gedicht al en elke keer weer raakt het me diep. Dat scherpe, dat eerlijke; net als in Job en zoveel Psalmen. Als God bestaat en mijn God wil zijn, zal Hij er ook tegen (moeten) kunnen dat ik al wat voor mijn schouders te zwaar is, op zijn bordje leg. En dat is niet parmantig of eigenwijs bedoeld; nee, ik heb geen andere keus, geen ander adres. Als ik Hem niet bestorm met mijn vragen heb ik geen antwoord.
Vasthouden
Tegenover God bestaat maar één andere mogelijkheid: het niets, het blinde, willekeurige noodlot en als je daaraan overgeleverd bent, dan pluk je domweg de dag of snijd je je polsen door. “Zeg God vaarwel en sterf”, zegt de vrouw van Job, en dat lijkt aantrekkelijk. Wij die geloven maken het onszelf niet gemakkelijk. Geloven in deze God op deze manier roept meer vragen op dan ze antwoorden geeft. Ja, dat is het risico. Maar wij hebben iets met Hem; wij blijven Hem noemen, kennen Hem waarde toe, brengen Hem zelfs lof. Niet omdat we alles gladjes op een rijtje hebben. Nee, het is hopen. Het is wachten. Wachten op God doe je in vertrouwen dat Hij zal komen, spreken, helpen. Maar je daagt Hem er ook mee uit, je laat Hem niet los. Het is een relatie die hoogte en diepte kent, maar het blijft een verbond, een band door dik en dun. Anderen kunnen zeggen dat we ons een God verbeelden, zelf bedenken. En dat een dode is opgestaan en leeft voor je - leg dat eens aan een buitenstaander uit. En toch geloof je dat Hij er is, dat Hij leeft en van je houdt.
Oude wijn, nieuwe zakken
Ik proef een verwantschap met Zondag 10 uit de Catechismus, waar geloofd en gezegd wordt dat alle dingen (o.a. ziekte en gezondheid) in het leven ons “niet bij geval, maar uit zijn vaderlijke hand ons toekomen”. De laatste decennia was het in de mode om je tegen die uitdrukking af te zetten en dat moet mogen. Onze vaderen in de zestiende eeuw, net uit de middeleeuwen gerold, waren gewend aan rampen en dood en ze twijfelden er in die tijd niet aan dat God en lot verbonden waren. Daarom bedoelden ze er toen óók mee: Je moet erop vertrouwen kunnen dat Hij wat Hij doet als Vader doet. Dat beredeneer je niet, maar dat geloof je tenslotte. Daar waren ze zich toen van bewust en Oosterhuis op zijn manier nu ook: het is een sprong in het geloof, de sprong van het geloof. In beide gevallen is het de afgrenzing tegen het niets, de leegte. Als er gekozen moet worden tussen God en lot, dan kiezen ze voor Vader. En beiden gaan nog verder: Als God bestaat, dan niet alleen als een vage hogere macht, maar als persoonlijk God. Dit leven en dit geloof is alleen vol te houden als ik het erop houd dat Hij mij kent, dat Hij hoort als ik roep.
Vragen over
Dan zijn we er nog niet, want er gebeuren dingen waar je God niet bij moet halen. Ik weiger te geloven dat God gezwellen uitdeelt, aanrijdingen plant. Dat te denken vind ik godslasterlijk. Pas daarna haal ik God erbij, namelijk als Vader bij wie ik uithuil en in wiens hand ik het neerleg en soms neersmijt. Ik gebruik dan dus hetzelfde woord als vierhonderd jaar geleden en dat duidt op eenzelfde afhankelijkheid en overgave. Er is wel een verschil met toen: wij zijn minder lijdelijk en stoïcijns, hoewel dat ook zijn moderne en modieuze varianten kent. Het is het joodse bloed dat weer wat beter gaat stromen in
het christendom: klagen bij God op een hartverscheurende manier als je leven verscheurd wordt, dat beginnen we weer te leren. Niet dat we het onszelf daarmee makkelijker maken. Maar daar is een gelovige ook niet op uit. Het zou simpeler zijn om God af te zweren, zeker. Maar dan sluit ik uit dat ik in mijn leven ooit echt aangesproken zal worden, dan blijft mijn bestaan en de ellende in de wereld voorgoed een gruwelijk vraagteken. Nooit een antwoord.
Zoeken en gevonden worden
Geloven is: je hand uitstrekken, je stem verheffen in de hoop dat je aangeraakt, gedragen, gehoord wordt. Wij hebben God nodig, maar evenzeer heeft Hij ons nodig, mensen die wachten, hopen. Mensen die zijn verhaal verder vertellen. In die spanning staan we en dat is een lot dat we (ook) onszelf aandoen. Maar we willen en kunnen niet anders. We hebben iets met Hem en met Jezus. Dat bindt ons ook aan elkaar: we bevestigen elkaar in het vertrouwen, we dragen elkaar zoals Hij ons draagt, wij hebben ook met elkaar een verbond. Hij is een God van mensen en daarom willen wij menselijk met elkaar omgaan. We snappen niet alles van God, we houden veel vragen over en open. Maar aan elkaar groeit een stuk van een antwoord. In Jezus herkennen wij Hem als Vader en daarom worden wij vrienden, kinderen genoemd. Dat willen we voor elkaar zijn. Met minder kunnen wij niet toe. Voor minder heeft Hij ons niet bedoeld. Zullen we dan maar, met nog een koppeltje doorvragers, wachters zijn. Wachters op de muur, wachtend op de morgen. Het is nog nacht. Pas als de morgen komt, word je afgelost. Dan zie je het licht. Dan ben je een van de eersten die ervan geniet. Je zult versleten zijn, maar dat moet dan maar. Iemand moet toch roepen: Opstaan; Zijn liefde breekt door.
Ds. C. Romkes
| | terug
|
| |
|
|
|
|
.jpg)
Indien u als lid bent ingeschreven in één van de Protestantse wijkgemeentes, dan kunt u zich abonneren op het KLANKBORD.
Woord & Weg is een inspiratiemagazine
Klik